Όταν δε μπορείς να στήσεις ένα συγκρότημα…

Υπάρχει και ο υπολογιστής. Με ένα τόνο προχειρότητας λοιπόν, θα αναρτώνται εδώ τα τραγούδια για μια πολύ συγκεκριμένη προσπάθεια. Αφ’ ενός για να βγούν επιτέλους αφού η τεχνολογία προσφέρει τη δυνατότητα και αφ’ετέρου για να καταφέρω να ψήσω όλους όσους έχω μπριζώσει για αυτή την φάση μπας και ενδιαφερθούν να ασχοληθούν γιατί έχω βαρεθεί να προσπαθώ και να μην έχω ανταπόκριση. Δεν μπορώ, ΤΣΑΤΙΖΟΜΑΙ… Μέχρι να ηχογραφίσω όλα τα κομμάτια ωστε να βγει ένα δισκάκι ολοκληρωμένο (είτε έτσι στη μοναξιά είτε απο ένα συγκρότημα) θα ανανεώνω αυτό το πόστ.

Εθνικός αχταρμάς 2011

Μια σύντομη απόπειρα ηχητικής αποτύπωσης της ρητορείας του νέου φασισμού, της στρατιωτικοποίησης μιας ολοκληρωτικής δημοκρατίας, του ιδεολογικού κοκομπλόκο, του επελαύνοντα κοινωνικού ζόφου. Ακολουθούν σε σειρά εμφάνισης, βελόπουλος για το φράχτη στον έβρο στον χατζηνικολάου, καρατζαφέρης και η αγαπημένη του εποχή, αντώνης μυλωνάκης συνταγματάρχης ε.α. για το νέο δόγμα του νάτο και την εσωτερική καταστολή εξεγέρσεων απο το στρατό, καρατζαφέρης τα λέει όλα, κάτοικος αγίου Παντελεήμονα, αλαβάνος για την κατάλυση του ασύλου στη νομική 27/1/11, κάτοικος στο αγαθονήσι για μετανάστες, συνθήματα απο ΟΥΚάδες στην παρέλαση της 25/3/10, καρατζαφέρης και η γενιά των αετών. (Η ιδιαίτερη προτίμηση σην προπαγάνδα του λα.ο.ς. οφείλεται στο ανεπανάληπτο τηλεοπτικό τους χάρισμα και τον ηρωικό τόνο της φωνής του Καρατζαφέρει που μας εξιτάρει)

Mεθυσμένα μπουκέτα

στίχοι:

Σούτια μες το κεφάλι/ ξέρεις ποιος είμαι εγώ που κοιτάς/ μή μου τη μπαίνεις γιατί θα τις φάς/σφηνάκι και μπουκέτο/η νύχτα ειναι θολή/ το στήθος μου φουσκώνει/ ποιόν είπες μαλάκα γαμώ την παναγία σου/δεν κρατιέσαι και αρχίζεις να χώνεις μπουνιές απο δώ κι’ απο κεί/ λυσσασμένος κοπανιέσαι και σου φεύγουνε οι αφροί/ όμως κράτα λίγη λύσσα να καθαρίσεις πατάτες το επόμενο πρωί/ για να φτιάξεις μια σούπα μετά απο τέτοιο μεθύσι μάλλον θα σου χρειαστεί

μές τη βδομάδα βαριέσαι πολύ/ και περιμένεις την παρασκευή/ ξύδια και ξύλο μεχρι το πρωί/ πλύση στομάχου στην εντατική/ τα τζάμια κατεβάζεις/ στους τοίχους κουτουλιές/ κι’ αμά σου πούν σταμάτα/δεν κρατιέσαι και αρχίζεις να χώνεις μπουνιές απο δώ κι’ απο κεί/ λυσσασμένος κοπανιέσαι και σου φεύγουνε οι αφροί/ όμως κράτα λίγη λύσσα να καθαρίσεις πατάτες το επόμενο πρωί/ για να φτιάξεις μια σούπα μετά απο τέτοιο μεθύσι μάλλον θα σου χρειαστεί

Για ένα σώμα που άντεξε λίγο λιγότερο

στίχοι:

Δεν θέλω πια να φοβάμαι για το άγνωστο/ θέλω να ζήσω ότι έχω κατακτήσει/ Θέλω να δώ αυτό τον κόσμο να διαλύεται/και ν’αγαπώ όσους μ’έχουν αγαπήσει/ Πόσο ακόμα ν’αντέξεις τις ίδιες λέξεις να σου σιγοτρώνε τα χέρια.

Για όλους αυτούς που σαπίζει τώρα το σώμα τους/ Για όλους τους φίλους που πια δεν μπορώ να αγγίξω/ για τις στιγμές που ο θάνατος γίνεται έρωτας/ και ομορφαίνει τις μέρες τις σκέψεις και τα ονειρά μας/ Πόσο ακόμα ν’αντέξεις τις ίδιες λέξεις να σου σιγοτρώνε τα χέρια.

Θα πολεμάω οτι γέννησε τους φόβους μου/ Θα καταστρέφω ότι χτίστηκε με αίμα/ με όλους αυτούς που σταθήκαν πάντοτε δίπλα μου/ για να μπορέσω να σκοτώσω τον εγωισμό μου/ χωρίς ντροπή

Η νοσηρή έκρηξη της ιδεολογίας

στιχοι:

Θυμάσαι τότε που μού’λεγες η ζωή είναι άπειρη/μπορεί να γίνει κανείς ότι θέλει/πώς είναι να ονειρεύεσαι να ξυπνάς και να χάνεσαι/ να κρατάς στην καρδιά τις στιγμές μας/ δεν είναι όλες τους όμορφες δεν είναι όλες τους εύκολες/ μα πως αξίζει γι’αυτές να αντέχεις/ να δυναμώσω τη σκέψη μου να γνωρίσω το σώμα μου/ μα και ν’ακούω παντα την καρδιά μου/

τώρα μου λές πως τη ζωή μου χαράμισα/ πως ήταν όλα μι’ απέραντη πλάνη/ πως σαν κι’ εσένα πίσω τίποτα δεν άφησα/ όμως ακούω μια φωνή να δυναμώνει

θέλω να γίνει το κορμί μου επικίνδυνο/ δε θέλω όμως να στέκομαι μόνη/ το ξέρω πως η μοναξιά είναι θάνατος/ μ’ αυτός ο κόσμος μας απομονώνει

με είχες δεί να ερωτεύομαι να μισώ να γοητεύομαι/ και τώρα κάνεις πως πια δε με ξέρεις/ τον πόνο μου δεν τον ένοιωσες, τη χαρά μου μαστίγωσες/ αλλά δεν κρύβομαι μες την σκιά σου/ το βλέπω ναι πως κουράστηκες νοιώθω ότι πικράθηκες/ δε γίναν όλα καθώς τα ονειρευόσουν/ μα όμως σκέψου καλά τα τεράστια λόγια σου/ κρίνεις τα πάντα με βάση μια εικόνα

πές μας λοιπόν για τις ζωές που δεν έζησες/ πές μας λοιπόν για τα μεγάλα μας λάθη/ όρους ζωής νομίζεις πως έθεσες/ όμως ακίνητο τίποτα δε μένει

θέλω να κάνω το κορμί μου επικίνδυνο/ δε θέλω όμως να στέκομαι μόνη/ το ξέρω πως η μοναξιά είναι θάνατος/ μ’ αυτός ο κόσμος μας απομονώνει